Elektrisch gitaar

Buiten de akoestische gitaar wordt ook lesgegeven op de elektrische gitaar. Eigenlijk is deze uitgevonden (in 1937) om een luider geluid te krijgen uit een gitaar. Een elektrische gitaar is een gitaar die doorgaans geen klankkast heeft maar haar geluid uiteindelijk produceert door een luidspreker. De trillingen van de stalen snaren worden opgepikt door elektromagnetische opnemers, de elementen en via een instrumentkabel van de gitaar naar een versterker geleid. Deze zet het elektrische signaal uiteindelijk met een luidspreker om in hoorbaar geluid.

De vorm van de gitaar is nauwelijks van belang voor de uiteindelijke klank van de gitaar maar des te meer voor het speelgemak. Vaak is op de elektrische gitaar een vibratosysteem gemonteerd, de tremelo, waarmee de bespeler de toon van de gitaar kan laten vibreren door de spanning in de snaren afwisselend te verlagen en te verhogen. Via effect-apparatuur, zoals pedalen, kan je het gitaargeluid verder bewerken. De elektrische gitaar wordt tegenwoordig in vele muziekstijlen gebruikt.